پدربزرگ هویدا و احتمالاً پدرش بهایی بودند...هویدا عضو لژ فراماسونی فروغی بود...هویدا یک شبه‌دندی بود... رفتارهای عجیب و غریب اما کنترل شده‌ای که میلانی در کتابش از هویدا نقل می‌کند، او را یاغی محافظه‌کاری نشان می‌دهند که از شگفت زده کردن دیگران بابت کارهای غیرمنتظره‌اش لذت می‌برد...دندی گستاخ اما مطیع است، اما هویدا نهایتاً فقط مطیع بود. هیچ جور تندی و گستاخی‌ای نمی‌شود در این آدم یافت. می‌شود در این آدم نوعی تملق‌گویی فرومایه در برابر شاه دید که هیچ ربطی به سرشت و خصلت‌های دندی ندارد.

اوایل اسب‌سواری و موارد مربوط به آن به دلیل تصویر اشرافی‌شان با اخم و تخم روبه‌رو بود...با توجه به وابستگی بسیاری از صاحبان باشگاه‌های ورزشی به حکومت پیشین، همۀ باشگاه‌های خصوصی ملی شدند...مقاله‌ای در نشریۀ رسمی حزب جمهوری اسلامی، سخت گلایه می‌کرد که ورزش‌های تماشاگرپسند میراث حکومت شاه است و انقلاب باید ورزش‌هایی مبتنی بر مشارکت را جایگزینشان کند. مقاله‌ای دیگر نقش مخرب فوتبال را در کشورهای جهان سوم تحلیل می‌کرد.

نویسندگان یونان باستان مهارت‌های سوارکاری اهل پرشیا را قدر گذارده‌اند...خاستگاه بازی چوگان، ایران است...سال ۱۲۹۴ افسری نظامی به نام گرانمایه نرمش‌ها و تمرینات ورزشی را در ارتش ایران باب کرد...میرمهدی ورزنده برای معرفی و باب کردن ورزش‌ غربی در ایران تلاش کرد. ورزنده گنجاندن تربیت بدنی در برنامهٔ آموزشی مدارس را روال کرد...مهدی‌قلی هدایت، نخست‌وزیر در خاطراتش نوشت در مدارس دخترانه، زیاده از حد به تربیت بدنی توجه شده است. لباس‌های ورزشی یک شکل، حس حیا را در دختران کم می‌کنند.

از بازی‌های المپیک ۱۹۴۸ لندن بود که ایران شروع کرد به فرستادن تیم‌هایش به مسابقات بین‌المللی...روش‌های غربی‌ها در ورزش شد توجیه کاهش شدید حضور ایران در مسابقه‌های بین‌المللی...بعد از کشمکشی علنی میان مسئولان وزارت امور خارجه و سازمان تربیت بدنی به ورزشکاران ایران اجازه داده شد با آمریکایی‌ها مسابقه بدهند اما با اسرائیلی‌ها نه...اوایل دههٔ ۱۳۷۰ تلویزیون شروع کرد به پوشش رخدادهای ورزشی مهم، حتی بازی‌های جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا...مسابقات بین‌المللی به ایران امکان می‌دهد جزئی از جامعهٔ جهانی باشد.